Met de Thalys naar Parijs, de RER naar het station Antony, de Orlyval naar Orly en dan met Air France naar Ajaccio, je moet er wat voor over hebben om naar Corsica te gaan. In Orly pikken we al 2 medereizigers op en in Ajaccio wachten we een half uurtje op Dominique en Christine. Onze corsicaanse gids Emmanuel, zeg "Manu", arriveert met z'n landrover, alle bagage wordt op het dak geladen en de zes passagiers in de laadbak en we zijn weg voor een trip van nog eens 2 uur langs kronkelende wegen naar Tizzano, niet ver van Sartene. Daar zijn de twee resterende mederuiters al aangekomen. We logeren in een gezellig hotelletje vlak aan zee, en eten 's avonds samen in een restaurant aan het strand. De temperatuur is zalig, de sfeer gezellig, het eten lekker, meer moet dat niet zijn.
De zon schijnt, het uitzicht van op het terras op de zee is mooi.
De paarden staan enkele km van het hotel. De paarden zijn een allegaartje van soorten en groottes. Manu heeft zich nog niet lang geleden in de trektochten gestort en een ideale cavalerie heeft hij nog niet (maar er wordt aan gewerkt). Sommige paarden zijn er niet echt geschikt voor, maar het niveau van de deelnemende ruiters is goed genoeg om dat te compenseren. Ik heb een 12 jarige merrie, Campana, kruising van berber en arabier en dat ziet er goed uit.
Het vertrek is wat rommelig, maar uiteindelijk trekken we het binnenland in. Langs open prairies, bossen, laag struikgewas en dicht maquis gaat het snel hogerop. We krijgen onze eerste panoramas voorgeschoteld en die voldoen helemaal aan de verwachtingen.
Het is al ver na 14:00 als we onze picknick plaats bereiken. Deze eerste "corsicaanse picknick" is een ervaring. Nooit zoiets meegemaakt. Afgezien van hoeveelheden lokale charcuterie, hesp en worst, met brood krijgen we een volledige warme maaltijd van everzwijn geserveerd, met kaas en dessert toe. Een siesta is onvermijdelijk.
De bivouac vanavond is niet bereikbaar per auto en dus moeten we voor een nacht alles meezeulen op het paard. Slaapzak, matras, eten voor mens en dier en zelfs water. Zwaar beladen beginnen we er aan. Te voet, want te zwaar om het te paard te doen. Een klim van meer dan 2h langs een steile, dicht beboste bergflank. Ik zweet me te pletter en het is met een zucht van verlichting als we het laatste stuk te paard kunnen afleggen. Maar zelfs dan is het moeilijk terrein en gaat het langzaam. Een kleine schuilhut is onze eindbestemming voor vandaag. Paarden worden vastgemaakt voor de nacht, krijgen hun portie haver en voor ons wordt een avondmaal op open vuur klaargemaakt. Niet dat ik veel honger heb na onze uitgebreide picknick, maar het is gezellig en het smaakt.
Ik opteer voor een bivouac onder de sterrenhemel boven het twijfelachtig comfort van de hut.
Het is bewolkt, en het ziet er regenachtig uit. We ontbijten met sterke koffie en geroosterd brood. En dan zijn we terug op weg. Het terrein is zo mogelijk nog moeilijker. De paarden en ruiters moeten zich een weg banen door dicht struikgewas, bezaaid met rotsblokken. Van een weg is geen sprake. De laaghangende wolken geven aan het landschap een dreigend uiterlijk.
Soms moeten we de paarden loslaten zodat ze zelf op eigen initiatief overal doorheen raken.
Ze doen dat op een bewonderenswaardige manier. De lucht is wat opgeklaard, het wordt warmer en we krijgen weer mooie uitzichten. Er wordt afwisselend afgedaald en soms terug geklommen. Maar wat we gisteren omhoog klommen moeten we nu afdalen. Soms steil, maar wel te paard dit keer, en dat scheelt 'm wel een slok op de borrel.
Aan de rand van een antiek dorpje wordt er weer gepicknickt en we krijgen het gezelschap van een authentieke herder die ons even later uitnodigt voor een drankje in zijn hut. We dalen verder af langs mooie bospaden, richting kust maar stoppen in een klein plaatsje voor de nacht in een hotel. Paarden worden vastgemaakt onder de bomen, dichtbij en wij krijgen weer een corsicaanse maaltijd voorgeschoteld om "oef" van te zeggen.
Gedurende de nacht heeft een paard zich losgewerkt, maar bleef gelukkig in de omgeving. Het begint te regenen en er steekt wind op. We nemen dit keer alles mee voor de picknick. Guy, en onze back up landrover zien we pas vanavond terug. Regenkledij wordt bovengehaald. We trekken nu echt naar de kust, en hoe dichter we die naderen des te sterker wordt de wind. Er zijn zonnige intervals, maar keer op keer worden we terug verrast met nijdige en hevige regen- en hagelbuien. We volgen de kust meestal langs de waterlijn. En dat is niet altijd eenvoudig, want die kust is hier inderdaad overal ongerept en woest. De wind, de regen en de hevige branding die de keien op het strand doet ratelen,verhogen zelfs nog die sensatie. Stoppen voor de picknick doen we buiten de kustlijn, min of meer in de luwte van het struikgewas, en regen of storm, verse koffie is er.
De wind heeft nu echt wel stormkracht bereikt en de zee is woest. Sommige stukken langs de kust zijn niet makkelijk voor de paarden, maar ze doen dat uitstekend.
Normaliter zouden we vanavond bivakkeren op het strand, maar dat lijkt uitgesloten. Even wordt er gedacht om een hotel op te zoeken. Maar een camping, achter het strand, hoewel nog niet officieel geopend biedt uitkomst. De bomen bieden beschutting tegen de wind, er zijn douches en er is Guy met de landrover, er is voor ieder een tentje en het blijft droog als we eten. Wat wilt ge nog meer!
De storm heeft de ganse nacht hevig gewoed maar de tentjes hebben goed stand gehouden. De wind is nog steeds hevig en af en toe regent het. We ontbijten onder een min of meer gespannen zeil. Blijkt dat het noodweer van gister, slachtoffers heeft gemaakt;. 2 wandelaars werden verrast in de bergen en stierven door onderkoeling en een wandelaar aan de kust werd gegrepen door een golf en meegesleurd. Wij hebben het dus niet zo slecht gedaan.
We zadelen op en trekken terug naar de kust. De wind is er nog steeds stormachtig maar op het strand langs de hevige branding kunnen we de paarden eens voluit laten galopperen voordat we terug het binnenland intrekken. Terug bergop door dicht struikgewas. We arriveren aan ons rendez-vous met onze back up, en profiteren van een opklaring om uitgebreid te picknicken. Je houdt het niet voor mogelijk. Eieren met spek en ratatouille en appeltaart met likeur als dessert. Uiteraard, afgezien van de charcuterie met brood als entree en de kaas achteraf. Je kunt het nog moeilijk een picknick noemen, het wordt best geapprecieerd, maar je moet er wel wat van bekomen.
Volgens het programma zouden we vanavond bivakkeren op het strand, maar de meteo voorspelt weer niks goed en er wordt definitief geopteerd om een hotel op te zoeken.
We passeren langs Tizzano waar we de eerste nacht doorbrachten en dus gaan we naar hetzelfde hotelletje. De paarden worden iets verderop vastgemaakt voor de nacht aan een huis van Manu en daar kunnen we nog maar eens genieten van de overvloedige corsicaanse specialiteiten en gastvrijheid. Wat overblijft liegt er niet om.
De zon is present en de zee is kalmer. Ook de wind is gaan liggen. Paarden worden opgezadeld en we trekken verder naar en langs de kust. Hier en daar staan enkele huizen, maar meestal is er enkel de ongerepte natuur, de rotsachtige kust met het struikgewas en de kleine schilderachtige baaien. Bij een ervan wordt er gestopt voor onze middag pauze met siesta voor iedereen.
Langsheen de kust staan nog wachttorens die de bevolking moesten waarschuwen tegen aanvallen van moren en piraten. Ze bieden geweldige panoramas rondom.
Afwisselend langs het strand of binnendoor, door dicht maquis gaan we verder tot we afdalen naar een afgelegen baai, waar we worden opgewacht door onze Guy met z'n landrover.
De tentjes zijn er van het automatische type die door middel van een ingenieus systeem zichzelf rechtzetten. Je gooit het ding in de lucht en wanneer het neerkomt heb je een tent.
We hebben de baai voor ons alleen, afgezien van 2 Duitse wielertoeristen die dankbaar worden uitgenodigd om de industriele hoeveelheden voedsel te helpen soldaat maken. Een mooie zonsondergang vervolmaakt een mooie dag.
De zon schijnt en de zee is kalm. We doen het kalmaan vandaag. We trekken met de paarden naar een drenkplaats langsheen de kust maar verborgen in het maquis. Dan keren we terug maar stoppen aan een kleine baai, waar onze gids ons laat proeven hoe zee-egels smaken. Het wordt verondersteld een lekkernij te zijn, maar eerlijk gezegd is er zo weinig aan dat het aan mij ietwat voorbij gaat. We keren terug naar onze baai voor de picknick en dan kunnen de waterratten en dito nimfen zich te buiten gaan aan de waterpret. Leuk, maar ik hou het rap voor bekeken want, hoewel het warm is, is het water ijskoud.
Na de middag trekken we via het binnenland naar het dorpje Campu Moru, een klein haventje waar we de nacht doorbrengen in een hotel. Onze vriend Manu maakt op zijn manier nog een beetje publiciteit voor de plaatselijke "club". Niet alle inwoners apprecieren het.
Het is terug bewolkt en het ziet er weer regenachtig uit. Het is de laatste dag en er zijn verschillende pistes mogelijk, maar een en ander zal afhangen hoe het weer zich gedraagt. We keren op onze stappen terug, maar waar we gisteren de kustlijn volgden aan het water doen we dat nu hoger op langs de bergflanken. Dat maakt de weg zeker niet makkelijker. Er zijn weer enkele delicate doorgangen voor ruiter en paard. Zo ontoegankelijk is het, dat koeien die hier terecht komen gewoon niet meer door iemand worden opgeeist. En hoe eigenaardig ook, ooit was dit een streek waar actief aan akkerbouw en landbouw werd gedaan. Restanten van terrassen en eenvoudige silo's getuigen er nog van.
Voor onze picknick, dalen we terug af naar de kust. Als toetje is er dit keer chocolade taart met chocolade mousse en voor de liefhebbers zwemmen met de paarden.
We verlaten nu definitief de kust en trekken het binnenland in naar het dorpje Grossa, daar worden de paarden op een wei gezet in afwachting dat ze met transport worden teruggebracht en de ruiters en het materieel worden in 2 ladingen naar het hotel gebracht in Tazzino.
Een douche, afscheidsdiner in Sartene en morgen terug naar de beschaving, naar Belgie.
Nog maar 'ns een geweldige ervaring op een prachtig eiland, met een gezellig team, Manu en Guy, Corsica. Wie weet, volgend jaar…
inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
